mijn onderwijshart spreekt

Er wordt veel geschreven over het onderwijs de laatste weken. De kranten staan er vol van. Artikelen met daarin grote geldbedragen voor het onderwijs en uitleg over waar die euro`s dan wel of niet structureel heen gaan. Op facebook staan columns van meesters en juffen met overvolle klassen en de daarbij behorende werkdruk. Het lerarentekort en de daarbij horende overvolle klassen is een hot item. Je zou ook nog bijna gaan twijfelen aan je spelling. Topprioriteit of toprioriteit. Er wordt veel gesproken over het slechte imago van het beroep.

En dan ontvang ik net als alle andere groep 3 ouders een filmpje van de meester van onze kinderen. Het filmpje geeft een kijkje in de klas. Op het bord staan woorden bedacht door de kinderen. Centraal staan de letterklank ‘oe’ en omdat de ‘ie’ al de revue is gepasseerd staat er onder andere poep en pies op het bord. Wat er dan gebeurt is zo ontzettend leuk voor de kinderen en de meester. Deze gaat zelf een verhaal bedenken. Het poep en pies verhaal.

Het verhaaltje slaat natuurlijk nergens op. Maar ik zie een leerkracht die een knap staaltje vakmanschap laat zien. Het enthousiasme spat van mijn telefoonschermpje. Entertainment van een hoog niveau. De manier waarmee hij al die 28 kinderen meeneemt in zijn activiteit is bewonderingswaardig. En ik weet dat hij hierin absoluut niet de enige is.

Want als ik af zou gaan op wat de media mij geeft, is het een verschrikkelijk beroep. En dat is zo niet waar. Ik zal niet ontkennen dat de werkdruk hoog is, de klassen te vol en de carrière mogelijkheden summier. Het nijpende lerarentekort is echt een probleem. Dus structureel geld vrijmaken voor onderwijs en daarmee de toekomst van onze kinderen lijkt me absoluut geen overbodige luxe.

De leerkrachten die ik ken krijgen energie van datgene doen waar ze goed in zijn. Onderwijzen. Een  vak apart. Een beroep waarin je nooit bent uitontwikkeld. Dat voldoening kan geven op veel verschillende lagen. Kleine of grote successen die je samen met kinderen viert als het gaat om didactische ontwikkeling. Bijdragen aan de persoonlijke groei van een individu. Lesgeven en als leerkracht voelen dat er kwartjes vallen, dat de lesstof begrepen wordt. Daar zit de voldoening.

Leerkracht zijn is ook op zoek blijven naar je innerlijke kind. Blijven ‘spelen’ op een hoog niveau met een vakinhoudelijke beredeneerde insteek. Ook al sloeg het verzonnen verhaal nergens op, er was een duidelijk beoogd lesdoel met deze activiteit. Dat deze meester er zijn eigen sjeu aan geeft is de speelruimte die je krijgt en mag nemen als leerkracht.

Want hoe gaaf is het om mee te mogen surfen op de energie van 28 lachende kinderen op een zelfbedacht poep en pies verhaal?