Wereldvrede

Daar ben je dan. Voor de tweede keer. Je hebt er zin in. Je bent ietwat teleurgesteld dat je kleine vriendje in bed ligt, maar je kijkt eens rond en bedenkt dat je jezelf zonder hem ook goed kan vermaken.

Je rommelt wat met het speelgoed. Dolenthousiast ben je als je de toverstok van de vorige keer vindt. Je tovert een nog half slapend kameraadje zomaar uit bed. Stomverbaasd ben je.

Samen ontdekken jullie waar de grenzen liggen van elkaars territorium. Ondertussen heb je een echte ‘Frozen-fietshelm’ gevonden en met je toverstok trek je ten strijde. Je vindt tot je grote geluk ook nog een tablet en gaat ‘GAMEN’. Je ramt op het V-tech toetsenbord en snapt niet waarom er nu geen geluid meer uitkomt. Ik wijs je waar de aan/uit knop zit en je gaat er weer vol tegenaan.

Wat later mag je mee naar school. Even een kleuter ophalen. Onderweg klets je de oren van mijn hoofd. Je wilt alles zien, aanraken en proeven, zelfs de kinderwagen wordt geproefd. Maar we moeten voortmaken, want we gaan naar de glijbaan op school. Dat zie je wel zitten. De turbo moet aan, dus je mag op het plankje van diezelfde wagen. Na een minuut of 5 ontdek je dat je niet alleen bent, maar dat je maatje ook in diezelfde kinderwagen zit.

Op het schoolplein beklim je de glijbaan een paar keer. We gaan op het vaste plekje voor de kleuter staan. Ik vertel wat er gaat gebeuren. Zo meteen komen door die deuren de kinderen. Je vraagt of dat allemaal vriendjes en vriendinnetjes zijn. Natuurlijk. Ik ga echt niet vertellen dat de grote mensen wereld anders is. Laat jou maar lekker in die waan.

De deuren gaan open… je rent net als alle kinderen, maar naar de deur toe. ‘Hallo vriendjes en vriendinnetjes’ roep je.

Lieve 3-jarige, wat ben ik jaloers op je emoties en gevoelens die nog ruim baan krijgen, niet gehinderd door sociale normen en waarden. Maar het meest jaloers ben ik op je ontdekdrift en je open blik naar de wereld. Iedereen wil mijn vriendje of vriendinnetje zijn, iedereen is aardig. Wereldvrede is helemaal niet zo ver weg.