Kleine cadeautjes

Hoe een groot cadeau, klein in eenvoud kan zijn…

Voor mijn verjaardag vertrokken we naar Utrecht. Het cadeau aan mezelf was een nachtje weg met ons gezin. Eerste halte het Nijntje museum. Nu het nog kon met de jongste van 4. De oudste had leuke herinneringen aan een eerder bezoekje, dus dat ze eigenlijk te groot was mocht de pret niet drukken.

Dat spelen en ontdekken maakte ons hongerig en dorstig. We dronken dus wat in het restaurant van het museum. En ik keek naar de vage contouren van mijn gezicht. En ik schrok even van wat ik zag. Ik hoorde officieel niet meer bij de jonge dames.

Hoewel je zou denken dat het me droevig zou maken of misschien wel melancholisch. Haalde ik juist kracht uit mijn spiegelbeeld. Ik schrok niet van mijn eerste rimpels. Het was meer dat ik onder de indruk was van de persoon die ik was geworden. Ik ben namelijk een zelfstandige vrouw. Ik was trots op mijn krachtige zelf.

Dit duurde natuurlijk maar een split second. Want toen keerde de oudste terug van het toilet. De jongste wilde nog even buiten spelen. En mijn partner vroeg of ik nog een koffie wilde. Het leven ging door. Het was die plek met dat gevoel, maar ik besloot dit korte moment op papier vast te leggen. Net voor mijn verjaardag was ik trots op mezelf en werd ik overvallen door een golfje geluk.

Het hele uitje was een succes, zelfs met alle maatregelen. En het hele weekend is me dit gevoel bijgebleven. Soms werd het versterkt en soms schoof het naar de achtergrond. Het moederschap, het plotselinge overlijden van mijn vader, de goede zorgen van mijn levensmaatje. Kortom  levenservaring heeft mij doen ontwikkelen als persoon. En het universum schotelde dit mij als een prachtig spiegelbeeld voor. Het was het beste cadeau dat ik voor mijn 38^e geboortedag mocht krijgen.