Literatuur lezen

Ik dacht dat ik de enige was. Gelukkig weet ik nu dat dit niet zo is. Ik herlees veel boeken in mijn boekenkast vaak meerdere malen. Na het lezen van ‘brieven aan Miyo’ van Martin Bootsma weet ik nu dat dit helemaal oké is. Want je hebt het recht om een boek meer dan één keer te lezen.

Ik las Meneer Bart van Joost Schijns en deelde in een paar zinnen de kern van het verhaal met mijn dochter, toen ze op zoek was naar iets nieuws om te lezen. Ze wilde het niet lezen. Veel te heftig voor mij mam, daar word ik verdrietig van.

Ze koos een ander boek om te lezen. Ze kwam op een avond om half 12 uit bed om mee te delen dat ze nog steeds aan het lezen was. Ze kon niet stoppen. Het was spannend en wegleggen kon niet. Ik stelde voor dat ze het maar uitlas. Soms moet dat gewoon. En ze las het boek bijna in 1 ruk uit. Het lag op haar bed en ik las het eerste hoofdstuk. Het tweede. En al gauw was ik al over de helft van het aantal bladzijden.

Toen ik gapend aan het ontbijt verscheen gaf ik eerlijk toe dat ook ik het boek uit moest lezen. Samen kletsten we wat over het verhaal. Hoe spannend het was. En wat bleek. Het stuk in het verhaal dat we verder moesten lezen was gelijk voor ons allebei. Vanaf dat moment was er geen weg meer terug. We wilden weten hoe het afliep.

Sindsdien lees ik de boeken die mijn kinderen ook lezen. Soms een heel boek, soms een hoofdstuk. Het valt mij op dat het praten erover helpt om de verhalen levendig te houden. We willen samen weten hoe het afloopt. Mijn zoon leest sindsdien veel vaker zijn gekozen boeken uit, in plaats van het op te geven.

En de grootste verandering. Ik lees mijn tien jarige weer lekker voor. Op dit moment Harry Potter. We nemen de tijd voor het hele verhaal, ook al kennen we het al van de films. We ontdekken samen nieuwe nuances die niet in de films terugkomen. We vertragen aan het einde van de dag en ik geniet als moeder van dit moment.