Het drama van de druiven

Het drama van de druiven

Het klinkt als een nieuwe Suske & Wiske. Maar helaas. Het is het sluitstuk van een ochtendritueel dat niet helemaal vlekkeloos verliep.

We moeten er even inkomen met z`n allen, weer naar school. Geen eindeloze ochtenden met aanrommelen, maar trommeltjes vullen, fruit snijden en op tijd in de benen naar school. Maar ook wennen aan een nieuwe juf een ander klaslokaal en het opstarten van de sportclubs. En we mogen niet sniffen, hoesten of kuchen want dan mogen we niet naar school. Kortom, veel om rekening mee te houden.

We hebben in ons huis vermoeide en overprikkelde kinderen. We weten als ervaringsdeskundigen van onze eigen kinderen ondertussen hoe zij reageren op dit soort ‘nieuwe situaties vol prikkels’, dus we plannen kletsmomenten en chill-avondjes. We leren balanceren op het koord van ouderschap in de woelige tijden voor onze kinderen.

Maar die bewuste ochtend was het even te veel. Het favoriete shirt zat in de was, de crackers gebroken en er waren ook al geen appels meer. Dus we kozen voor druiven en een leuk bakje om het in te doen. We omzeilden samen alle grote kinderproblemen door naar creatieve en haalbare oplossingen te zoeken. En dat is maatwerk voor ieder kind in ons gezin. Waar de een tijd genoeg heeft, heeft de ander tijd te kort. Dus een korte broek en winterjas… prima knul, als dat is waar jij blij van wordt vandaag. Dit is het gedoe niet waard voor half 9 `s morgens. En wil jij nog even knutselen, prima zet de timer maar op 5 minuten, zoveel tijd heb je nog dan moeten we echt gaan.

We wandelen naar school en merken dat het leuke bakje niet echt stevig sluit. Houdt het maar goed vast meid en zet het straks maar naast de fruitbak in plaats van erin. We nemen aan de rand van het plein afscheid. Bakje in de hand, toch nog even terug naar mama voor een knuffel. En daar gingen ze, alle druiven in het zand. Dit was de druppel en wij voelden het meteen. We hadden zo ons best gedaan en dan ging het toch nog fout. Verdriet wat niet echt verdriet was, hoewel het er met het tranendal toch zo uitzag.

Het is zo klein en onbetekenend in onze volwassen ogen. In de trant van ‘Doe toch niet zo moeilijk kind.’ Maar door goed te kijken naar kinderen weet je wat ze nodig hebben. En nu was de ‘het-komt-wel-goed-knuffel’  niet voldoende en werd het… Kom, we rapen ze samen op. En ik kom zo dadelijk wel even nieuwe druiven brengen. Het lijkt verwennerij, maar voor gevoeligere kinderen is het een wereld van verschil.

Dus ik toog een tijdje later met een vers gekochte druiven, naar school. Waar ik werd verwelkomd door de directrice die vanochtend had geholpen met oprapen. En meteen doorhad wat deze ouder in de school kwam doen.

O… het drama van de druiven, zei ze met een knipoog. Ik breng ze wel even naar haar toe, want ouders zijn nu even niet handig in school. En ik wist dat er een spreekwoordelijke extra aai over de bol voor mijn dochter bij zou zijn. Samen gingen we voor het welbevinden van het kind. Een kleine samenwerking met een groot resultaat!